Հայաստանում ամեն մի սար տեր ունի, ամեն մի ձոր տեր ունի, ամեն մի անտառ տեր ունի, իսկ տերերից ամեն մեկը՝ մի մեծ հարստության տեր: Այդ սարի, ձորի, հողի, անտառի տերը ոչ մի զինվոր չունի Հայոց բանակում։ Ուղղակի չունի և վերջ։ Կապ չունի, թե ինչ հիմքով են ազատել իրենց որդիներին, փաստը մնում է փաստ, որ չեն ծառայում, որ նրանց այդ սարի, ձորի, անտառի համար կյանք են տալիս նրանք, ովքեր մի քանի քառակուսի հայրական սեփականություն ունեն:
Պատերազմի ժամանակ անունը դնում են Հայրենիք, իսկ խաղաղ ժամանակ՝ բիզնես միջավայր:
Այս հարցին լուծման ձև կա:
Կարեն Հովհաննիսյան